Gürültülü bir çok oyunculu silah festivaline her ne kadar taraf olsam da 2023 yılında çıktığından beri Delta Force oyununu belirli aralıklarla oynuyorum. Battlefield ve Call of Duty cephelerinin iki partili liderliğinin ciddi bir sarsıntıya ihtiyacı var ve Team Jade ekibinden gelen bu yeni oyuna duyduğu tutku – Batı’da biraz unutulmuş bir seri, ancak stüdyonun bulunduğu Çin’de kültürel bir fenomen – beni büyük bütçeli dost patlatmaya yönelik yaklaşımının bu özel birinci şahıs atış dizisi için melodiyi değiştirmeye yardımcı olacağı konusunda umutlandırdı.
Delta Force, esas olarak bahsettiğim gürültüye katkıda bulunuyor. Büyük ölçekli çatışmalar ve manga tabanlı çıkarmalar üzerine çok oyunculu oyunları titizlikle tasarlanmış ve inkar edilemez derecede eğlenceli. Aynı zamanda yapısal olarak muhafazakârlar ve tanıdık formüllere sadece küçük değişiklikler yapıyorlar. Team Jade, yakın zamanda piyasaya sürülen Black Hawk Down adlı hikaye modunda daha cesur kararlar alıyor, ancak bu fikirler az gelişmiş ve kötü uygulanmış, oyunun onsuz daha iyi olabileceği umutsuzca tatsız bir deneyime yol açıyor.
Bu oynaması ücretsiz nişancı oyununa geçtiğimiz ay eklenen bu yeni eklentisiyle başlayacağız inceleme yazımıza. 1993 içerisindeki Mogadişu Savaşı sırasında geçen Delta Force: Black Hawk Down deneyiminin 2003 yılında çıkan aynı adlı oyunun yeniden yapımı olduğu düşünülüyor ve genellikle serinin orijinal temsilcisi Novalogic tarafından geliştirilen en güçlü giriş olarak kabul ediliyor. Ancak, o oyundan farklı olarak Team Jade ekibinin hazırladığı içerik aynı zamanda Ridley Scott’ın 2001 yapımı filminin resmi lisanslı bir bağlantısı ve filmden replikler okuyan ve çekimleri taklit eden ara sahnelerin yanı sıra, özellikle başlangıçta filmin kendisinden klipler var.
Stüdyonun bunu karşılayacak mali gücü olsaydı, böyle bir lisans anlaşması 2003 yılında Novalogic ekibinin oyunu için mükemmel bir anlam ifade ederdi. Şu durumda Ridley Scott’ın filmi neredeyse 25 yaşında, bu da Team Jade ekibinin içeriğini bu özel bayrağa sarmasını biraz garip kılıyor. Black Hawk Down içeriğinin kaynak materyaliyle olan ilişkisinin tek kafa karıştırıcı yönü bu değil. Bazı nedenlerden dolayı, Team Jade, 2003 harekâtının sadece yarısını yeniden düzenlemiş. Bu modern sürüm, orijinal oyundaki on birinci görev olan ve Delta Force ile ABD Ranger’larının General Aidid’in danışmanlarını yakalamak için baskın düzenledikleri nokta olan Irene göreviyle aksiyonu başlatıyor.
Doğrusunu söylemek gerekirse, Team Jade ekibinin çalışması, Novalogic ekibininkinin birebir kopyası değil, ancak Novalogic tarafının on altı görevine karşılık sadece yedi görev içermesi en hafif tabirle tuhaf görünüyor. Üstelik bu görevler son derece kısa. Eğer bu görevlerin üstesinden engelsiz bir şekilde gelebilseydiniz, Delta Force filmden daha kısa bir süreye sahip olabilirdi. Team Jade ekibinin buna bulduğu çözüm iki yönlü. İlk olarak, koşamamanızı sağlıyor – standart karakter hareketi son derece yavaşken, sprintiniz daha çok hafif bir koşu gibi. İkincisi, son derece engellenmiş olmanızı sağlıyor. Black Hawk Down, acımasızca cezalandırıcı bir olay.
Düşmanlar sürekli olarak tüm açılardan üzerinize geliyor, her açıklıktan bir arabadan çıkan palyaçolar gibi fırlıyorlar. Sadece birkaç atış karakterinizi yere serebilir ve herhangi bir kaydetme noktası yoktur. Ekibiniz yok olursa, görevi tamamen yeniden başlatmanız gerekir. Atış yapmanın zorluğuna aldırmıyorum, ancak bu zorluk gerçek taktiklerden ziyade düşman yerleşimlerini ezbere öğrenmeye çok fazla dayanıyor. Hareketin yavaşlığını ya da savaşın genel hissiyatını da umursamıyorum. Sizi bunalmış hissettirme şekli Scott’ın aynı olayları tasvirine sadık kalıyor ve doğal savunmasızlığınız gerilimin sürekli olarak maksimuma çıkarıldığı anlamına geliyor.
Etrafınıza baktığınız her köşe zar atıyormuşsunuz gibi hissettirirken, bir el bombasının yerden sekerek ayaklarınızın dibinde durmasını izlemek son derece dehşet verici. Sorun şu ki, savaşın genel zorluğu saçmalıklarla dolu bir yan siparişle servis ediliyor. Eğer bir düşman size yaklaşırsa, sizi anında yere serecek bir yakın dövüş saldırısı gerçekleştirebilir. Roket birlikleri her yerde ve ateşte ölümcül derecede isabetli ve saldırılarının o kadar aralıksız olduğu birkaç örnek var ki ilerlemek neredeyse imkansız – dünyanız sürekli duman ve kulak çınlamasıyla dolu. Bu arada, esas olarak el bombalarıyla sınırlı olan kendi mühimmatınız, düşmanlar zaten varlığınızdan haberdar olmadıkça işe yaramıyor gibi görünüyor, bu da onları odaları temizlemek için işe yaramaz hale getiriyor.
Aynı şekilde, görevlerin yapısı da genellikle Novalogic’in tasarımlarına ya da filmden sahnelere hizmet etmek için oyunun metodik oyun vurgusuyla çelişiyor. Örneğin bir görevde yaralı bir Black Hawk pilotunu koruyan keskin nişancılar olarak oynarken, bir diğerinde Humvee’lerden oluşan bir konvoyu roket birliklerinden oluşan kabus gibi bir geçitte sürdüğünüz bir taret bölümü var. Diğer birkaç görevde ise araç konvoylarına Mogadişu sokaklarında yaya olarak eşlik etmeniz gerekiyor ve bu konvoylar çatışmalar ne kadar şiddetli olursa olsun durmuyor. Eğer çok ileri giderlerse, oyun biter, ancak çarpık bir merhamet türünde, genellikle bu gerçekleşmeden çok önce roket spam tarafından yok edilirler, bu da biraz daha hızlı başarısız olmanıza yardımcı olur.
Tüm bunlar kampanyayı tek başınıza oynamayı neredeyse imkansız hale getiriyor, bu yüzden ya birlikte oynamak için bir arkadaş grubuna ihtiyacınız olacak ya da zarları internetteki rastgele oyunculara atacaksınız – iki veya üç oyuncuyla bile, yine de büyük bir istek olduğunu gördüm. Birlikte oynadığım oyuncular genel olarak harikaydı, özellikle de kampanyanın iletişim araçlarının ya hiç olmadığını ya da bozuk olduğunu düşündüğünüzde. Hem yazılı hem de sesli sohbet benim için görevler sırasında çalışmıyor gibiydi ve mevcut diğer tek takım komutu ilkel bir hedef/konum işaretleme sistemi. Bu da taktiksel olarak birlikte çalışmayı ve hatta diğer oyunculardan cephane istemek gibi temel görevleri yerine getirmeyi zorlaştırıyor.
Bu, başka bir oyuncunun önünde durmama ve cephanemin azaldığı mesajını alana kadar askeri bir pandomimci gibi silahımı çılgınca yeniden doldurmama neden oldu. Buradaki tek gerçek artı, Black Hawk Down içeriğinin ücretsiz olması ve Delta Force oyununun çok oyunculu modlarına herhangi bir zaman veya para yatırmadan oynayabilmenizdir. Ne yazık ki ücretsiz olması aynı zamanda bu seferberlikle ilgili en iyi şey. Pusularla dolu bir Mogadişu pazarını didik didik etmeniz gereken üçüncü görev gibi bazı yarı iyi anlar var ve her şey Unreal Engine 5’te şık görünüyor, özellikle de şehrin çatıları üzerinde uçtuğunuz, roketlerin gökyüzünde çaprazlama ilerlediği sahneler. Yine de genel olarak bir fiyasko. Çok kısa, çok basit ve net bir tasarım yönünden yoksun.
Neyse ki, rekabetçi çok oyunculu oyun hem çok daha büyük hem de çok daha iyi. Bu yazının yazıldığı sırada, Delta Force oyununun çok oyunculu modu Warfare ve Operations adında iki geniş moda ayrılmıştı. DICE’ın Rush ve Conquest modlarının uyarlamalarında Battlefield’ın yapısını utanmadan taklit eden ikisinden en geleneksel olanı olduğu için önce Warfare’i ele alacağız. İlki, değişen bir cephe hattı boyunca belirli bir dizi sabit nokta için savaşan saldıran ve savunan rollerde iki takım görürken, ikincisi daha açık uçlu bir haritada kontrol noktaları için savaşmayı içerir.
Bu nedenle, savaş, Battlefield çok oyunculu oynamanın aynı avantaj ve dezavantajlarının çoğuyla birlikte gelir. Gösterilen ölçek duygusu ve yıkıcı ateş gücü son derece heyecan verici, oyuncu odaklı aksiyon her yerde gerçekleşiyor ve özel ekibiniz ile daha geniş ekibiniz arasında çok sayıda eğlenceli geçici koordinasyon var. Ancak yine de haritanın en uzak noktalarına gizlenmiş akıl almaz derecede isabetli keskin nişancılar ve köşelerden sizi pusuya düşüren L şeklinde gözleri olan SMG kullanan gençler tarafından düzenli olarak saldırıya uğrayacaksınız.
Saldır ve Savun, aynı zamanda, düzinelerce oyuncunun haritanın aynı birkaç metrekaresine okunamayan bir mühimmat yığını halinde yığılmasıyla, belirli sert noktalar üzerinde yıpratıcı eziyetlere dönüşme konusundaki aynı eski sorundan muzdariptir. Dikkat çeken tek fark Delta Force oyununun savaş alanı rollerine yaklaşımı; oyuncular dört sınıf yerine dokuz “Operatör” arasından seçim yapabiliyor. Bu operatörler hala kabaca dört tanıdık Savaş Alanı rolüne (Saldırı, Mühendis, Destek, Keşif) giriyor, ancak özel yetenekleri her birinde biraz farklı bir bükülme sağlıyor.
Saldırı sınıfını örnek alırsak, D-Wolf’un bacaklarında yüksek hızlarda koşmasını sağlayan güçlendirilmiş bir dış iskelet var ve ayrıca araçlara yapışan mermilere sahip üçlü ateşlemeli bir bombaatar ile donatılmış. Bu, aksiyona çok hızlı bir şekilde girip çıkmasını sağlarken, aynı zamanda düşmanın mekanize kuvvetleriyle korkak tavuk oynamasına da olanak tanır. Buna karşılık Vyron, kısa aralıklarla hızla ilerlemesini sağlayan bir zıplama paketine sahiptir ve ayrıca ona biraz farklı hareket seçenekleri sağlayan düşme hasarını da ortadan kaldırır.
Bu pek radikal bir şey değil, ancak yeni bir Battlefield’ın yokluğunda Delta Force yapıtının savaşı mükemmel bir şekilde kabul edilebilir bir alternatif. Ancak Team Jade, Operasyon modunda daha ilginç fikirler sunuyor. Bu, Delta Force oyununun Hunt: Showdown ve Escape from Tarkov gibi oyunlar tarafından popüler hale getirilen çıkarma nişancısına dönüşüdür. Tek başınıza ya da en fazla üç kişilik takımlar halinde oynayabileceğiniz bu modda, helikopterle büyük açık haritalara inerek ceplerinizi silah ve ganimetlerle doldurduktan sonra haritadaki çeşitli noktalardan birine iniyorsunuz. Ölürseniz, taşıdığınız her şeyi kaybedersiniz… Yani, neredeyse her şeyi.
Çıkarma nişancıları herkesin bildiği gibi sert, tavizsiz işlerdir, bu nedenle Team Jade’in versiyonu alt türü daha erişilebilir hale getirmek için tasarlanmış. Örneğin, sahadayken, öldüğünüzde bile sizinle birlikte taşınacak bir güvenli kutuya birkaç küçük eşya yerleştirebilirsiniz. Daha düşük seviyelerde öldürülen oyunculara da temel ekipmanlardan oluşan bir paket veriliyor, bu da ölmenin acısını biraz olsun hafifletiyor ve bir sonraki dövüş için hazırlanmayı hızlandırıyor. Operations’ın en ilginç fikri ise serbest formdaki çıkarma döngüsünü daha yapılandırılmış görevlerle nasıl birleştirdiği.
Bu görevler özellikle karmaşık değil. Belirli düşmanları öldürmenizi, belirli bir silahı kullanmanızı veya haritanın belirli kısımlarını araştırmanızı gerektirebilir. Bununla birlikte, ödüller onları takip etmeye değer kılıyor ve oyuncuları kademeli olarak deneyimin farklı bölümleriyle tanıştırmaları, sizi farklı yüklemeleri denemeye veya çeşitli harita içi etkinliklere katılmaya teşvik etmeleri hoşuma gidiyor. Team Jade’in uyguladığı diğer daha küçük fikirlerle birleştiğinde, en iyi ganimeti almasanız veya hayatta kalmasanız bile, neredeyse her zaman bir savaştan bir şeyle çıkıyorsunuz.
Operasyonlar aynı zamanda Delta Force oyununun silah kullanımının en rahat olduğu yer. Oyun, silahlarında arcade hissi ile mermi düşüşü ve seyahat süresinin daha doğru bir şekilde simüle edildiği daha sert bir yaklaşım arasındaki farkı bölüyor. Bu, Warfare’de yeterince iyi çalışıyor ama Operations’ın kısa süreli çatışma patlamalarına daha iyi uyum sağlıyor. Sesin, deneyiminizde ne kadar rol oynadığını da seviyorum. Hem oyuncuların hem de NPC’lerin çıkardığı her ses, ayak seslerine kadar harita boyunca yayılıyor. Yani botların yere her vuruşunu duyduğunuzda, bunun bir oyuncu mu yoksa bir yapay zeka fedaisi mi olduğunu anlamak için dikkatle dinliyorsunuz.
Operasyonlar hakkında daha az sevdiğim birkaç şey var. İronik bir şekilde, bu modda operatörlerin varlığı, öncülüne ters düşüyormuş gibi hissettiriyor. Çıkarma nişancı oyunlarında hüneriniz genellikle edindiğiniz teçhizatla belirlenir, bu yüzden karaktere özel yeteneklerin üstüne bir de operatörleri eklemek biraz acemice hissettiriyor. Ayrıca, Operasyonlar tek başına bir mod için ağlıyor. Haritalara tek başınıza girmenize izin veriyor, ancak iki veya üç kişilik ekiplerle birlikte hareket ediyorsunuz ve belirli görevleri tamamlamak için bir ekip bulmak zor olabiliyor.
Delta Force oyununun senaryo modunun bu kadar kötü olması utanç verici; takımların yanı sıra solo oyunculara da hitap eden iyi bir hikaye modu tüm paketi yükseltebilirdi. Yine de bu olmadan bile Delta Force, şu anda piyasadaki diğer askeri nişancı oyunlarına değerli bir alternatif olması için yeterince şey yapıyor. Bireysel modları kendi başlarına çılgınca orijinal olmayabilir (Operasyonlar kendini Warfare’den daha fazla ayırt etse de), ancak büyük kakofonik savaşlardan daha metodik, takım tabanlı maceralara atlama yeteneği bir yeniliğe sahiptir ve Delta Force her ikisini de zamanınızı eşit derecede ödüllendirecek kadar iyi yapar.
