DreadOut, Endonezyalı bir oyun geliştirme stüdyosu olan Digital Happiness tarafından yaratılan doğaüstü bir korku oyunu. İlk olarak 2014 yılında PC için piyasaya sürülen bu oyun, Ocak 2025 içerisinde Nintendo Switch ve PlayStation 5 konsolları için iyileştirildi. DreadOut Remastered Collection, serinin ilk oyunu olan DreadOut yapıtını ve temelde ilk oyunun bir genişletmesi olarak işlev gören, kronolojik olarak aynı kahramanla orijinal destanın yarısında yer alan ve ilk karanlık maceranın ana hikayesine bir tür ekstra bölüm olarak hareket eden bağımsız Keepers of the Dark içeriği ile oyuncuların karşısına çıkıyor.
DreadOut, piyasaya sürüldüğü dönemde korku oyunlarında yaşanan patlama nedeniyle göreceli bir başarı elde etti. Oyun özellikle kendi ülkesinde başarılı oldu, hatta bir canlı aksiyon uyarlaması ve birkaç devam oyunu kazandı. Bu yapııta genç Linda’yı, öğretmeni Siska, sınıf arkadaşları Shelly, Yanyan, Doni ve en iyi arkadaşı Ira ile birlikte bir okul gezisinde izliyoruz. Yolculuk sırasında grup, terk edilmiş bir kasabaya giden kapalı bir yola rastlar. Orayı keşfetmeye karar verirler ama gece çöktüğünde bir okulda mahsur kalırlar. Daha sonra da macera başlar.
DreadOut içerisinde Linda, daha sonra kendini karanlık, terk edilmiş bir kasabada sadece akıllı telefonunun eşliğinde yalnız bulur. O andan itibaren, kızın etrafında doğaüstü şeylerin olmaya başlaması uzun sürmez. Genel olarak, bu oyun, yazımından biraz mustarip. Bu sorunun bir kısmı, oyunun karakterlerini hiç geliştirmemesinden kaynaklanıyor – hepsi 15 dakikadan fazla sürmeyen bir zaman aralığında sunulan stereotiplerin bir karışımına indirgeniyor.
Bunun bir örneği Linda’nın en iyi arkadaşı Ira. Oyun, oyuncunun bu kızı bir şekilde önemsemesini sağlamaya çalışıyor, hikayenin kritik bir anında yakınlıklarından yararlanmaya çalışıyor ama bunun için neredeyse hiçbir bağlam yok. DreadOut içerisindeki ruhların büyük çoğunluğu Endonezya folklorunun bir parçası. Oyun ayrıca tanrıça Nuwa gibi Çin mitolojisi unsurlarına da atıfta bulunuyor. Oyun, hikayesini açıklamak için büyük çaba sarf etmiyor, bunun yerine yolculuk sırasında bulunan notlar ve eski kayıtlar aracılığıyla anlatmayı tercih ediyor.
Yukarıda bahsettiklerime rağmen, DreadOut yine de kendini çok açık bir şekilde ifade etmiyor, bu da çoğu oyuncunun oyunun anlatısıyla ilgili deneyimlerini yönlendirmek için bir tür koltuk değneğine ihtiyaç duyacağı anlamına gelebilir. Yani, oyunda zorunlu olarak bulunmayan Endonezya folkloru hakkında belirli bir bilgi, hikayeyi tam olarak anlamak için çok önemli. Bu nedenle, çalışma oyuncularının büyük bir bölümünü yabancılaştırıyor ama aynı zamanda onları aşina olmadıkları bir kültür hakkında biraz daha fazla araştırma yapmaya teşvik edebilir ki bu her zaman iyi bir şeydir.
Fatal Frame yapıtının oynanışına aşina olanlar DreadOut ile kendilerini evlerinde hissedecek. Oynanış çok basit; Linda yürüyebilir, koşabilir, haritadaki kapılar gibi belirli nesnelerle etkileşime girebilir, yerdeki önemli öğeleri alabilir ve cep telefonunun kamerasını ve flaşını açıp, kapatabilir. Oyunun tüm mekanikleri kameradan gerçekleştirilir ve Linda kötü ruhlarla bu şekilde yüzleşir ve yalnızca cep telefonunun lensinden görülebilen gizli geçitler ve ruhları içeren bulmacalar çözer.
Cihazın ekranının üst köşesinde bir pil çubuğu olmasına rağmen, pilin zamanla azaldığı düşünüldüğünde bu, oyuncuların hiç endişelenmesine gerek kalmayacak bir özelliktir ama oyunda var olmayan sözde bir pil tasarrufu mekaniğinden ziyade hikayenin ilerlemesiyle daha bağlantılı. DreadOut, çok uzun bir oyun değil; tamamlanması en fazla 2 saat süren 3 bölüme ayrılır. Buna rağmen, oyunun fikirleri çok çabuk tükeniyor gibi görünüyor. Oyun, şüphesiz yaratıcı bulmacalara ve onlara karşı mücadeleyi yükselten ruhlarla karşılaşmalar içeren çok ilginç geçitlere sahip.
Buna rağmen ne yazık ki kapalı bir kapısı olan bir alana varmak, biraz dolaşmak, bir köşede bir anahtar bulmak ve geçidi açmak ve ilerlemek için kullanmak gibi türün klişe ve kötü uygulanmış hedefleri denizinde boğuluyor. DreadOut ilk çıktığında oyunun demosu olarak işlev gören sıfırıncı bölümü muhtemelen en iyi bölümlerinden biri. Seviye tasarımı daha özlü ve sanki oyunun diğer bölümlerde mekanik olarak göstereceği her şeyin bir özeti gibi sunulan tüm mekanikleri ilginç bir şekilde kullanıyor. Keşke bundan daha fazla görebilseydik.
Korku oyunlarında gerilime neden olmak için sıklıkla kullanılan bir özellik, oyuncuya çok çevik olmayan veya herhangi bir savaş biçiminde iyi olmayan çaresiz bir karakteri kontrol ettikleri hissini vermektir ve bunun işe yaraması için oyunun neye öncelik vereceğini bilmek için güçlü ve zayıf yönlerini bilmesi gerekir. DreadOut, kendisini bütünüyle oluşturan neredeyse her açıdan tökezliyor.
Kontroller son derece sinir bozucu ve tepkisiz; dövüş son derece dengesiz, özellikle de düşmanın oyuncuyu basitçe sersemleterek ölüme kilitleyebildiği bazı bölüm sonu canavarı dövüşlerinde. Oyuna yardımcı olmayan bir başka şey de çok uzun yükleme ekranlarına sahip olması, bu da ölme ve bir savaşı tekrarlamak için geri gelme deneyimini çok can sıkıcı hale getiriyor.
Tüm bu kusurlar, niteliklerine odaklanmaya karar verirse veya haksız yere ölmenin sürekli hayal kırıklığı hissini hafifletmeye çalışmak için biraz daha dengeye sahip olsaydı ilginç bir oyun olabilecek deneyimi gerçekten engelliyor. DreadOut, bir korku oyununa nasıl yaklaşılmaması gerektiğine dair çok iyi bir pratik örnek haline geliyor.
Ne kadar irade gücüne ve ilginç fikirlere sahip olursanız olun, tasarım sorunlarıyla dolu son derece kısaltılmış oynanış ve kötü anlatılan hikaye, iyi referanslara sahip bir oyunu mahvedebilir. Oyun sinir bozucu hale geldiğinde, korkutucu olmaktan çıkıyor ve tüm korku atmosferi boşa gidiyor ve DreadOut bundan çok daha fazlasını yapmaya istekli görünmediğinden, geriye kalan tek şey, en iyi ihtimalle olabileceğinin mezarlığı olan boş bir deneyim.
