Lise dönemi birçok kişi için zordur. Dünyanın sonu yaklaşırken her şey daha da zor olur. Geçtiğimiz birkaç yılda pek çok lise öğrencisinin bir yok olma olayı fikrinin ek bir korku hissettiğini hayal ediyorum. Lisedeyken bu belirsizlikle nasıl başa çıkacağımı düşünmeye çalışmıştım ve fark etmiştim ki bu mümkün değil. Ancak, Volcano Lisesi’ndeki çocuklar duygusal açıdan benden biraz daha zeki ve duyguları konusunda dürüstler ve muhtemelen çoğu liseliden daha yüksek zekalılar. Goodbye Volcano High oyununda nesli tükenme olayları farklı olsa da birinin diğerine ilham verdiği ve antropomorfik dinozorların yaşadığı bir dünyayla bağlantı kurmama yardımcı olduğu açık.
Goodbye Volcano High; bizi ikili olmayan, antropomorfik bir pterodaktil olan Fang’ın lisedeki son yılındaki hayatına götürüyor. Yanlarında en iyi iki arkadaşları ve grup arkadaşları da var; gitarda triceratops Trish ve davulda velociraptor Reed. Grupları olan Worm Drama, grupların mücadelesi için bir seçmelere katılmayı başardı; bu seçmeler kazanılırsa yerel bir festivalde çalacak yer bulacaklardı. Fang’ın turne müzisyeni olmaktan başka bir isteği yok ama gruptaki herkes bu fikre katılmıyor. Yıl boyunca, yakında gerçekleşmesi muhtemel olan yok oluş olayını öğreniyoruz. Bir asteroit Dünya olduğunu varsayacağımız yere doğru gidiyor…
Kavramsal olarak dünyanın sonu fikri özellikle gençler arasında pek çok tepkiye neden olabilir. Nasıl tepki verirseniz verin, Goodbye Volcano High içerisinde duygusal tepkilerin belirsizliğini ve çeşitliliğini görmek güzel. Bu habere en sevdiğim tepki Trish’inki oldu. Trish şu anda kendi mutluluğuna mı, yoksa en yakın arkadaşının mutluluğuna mı öncelik verme seçimiyle mücadele ediyor. Sonunda bu kararın ikili olmadığını fark ediyor. Geleceğiyle ilgili heyecanlanmakla diğer karakterlerin bu dünyanın sonu olayının sonuçlarını dikkate almamasından dolayı şaşkınlığa uğramak arasındaki geçişini görmek ilginç.
Goodbye Volcano High oyununun hikayesi kapsayıcılık, travma, tünel vizyonu ve dostluk temaları üzerinden ilerliyor. Kapsayıcılık, ikili olmayan bir kahraman ve birkaç trans karakterle oyunun tamamına nüfuz ediyor; kavramların hafife alındığını veya acemice tartışıldığını görmüyoruz. Birincil grubun birbirlerinin nasıl temsil edildiğiyle ilgili hiçbir sorunu olmamasına ve arkadaşlarına nasıl hitap ettikleri ve kararlarına saygı duymaları konusunda oldukça tutarlı olmasına rağmen, oyun boyunca bunun yetişkinler arasında tutarlı olmadığına dair ipuçları var. Trans bir karakter olan Sage, ailesinin başlangıçta kabul etmesine rağmen geçişi pek ciddiye almadıklarından yakınıyor.
Goodbye Volcano High, ritim elementleriyle birleşen bir macera oyunu
Yukarıda verdiğim örneğe benzer şekilde, Fang’ın ebeveynleri hâlâ onun zamirlerini kendi bildikleri gibi kullanıyor ve hatta onun ölü adını kullanmayı tercih ediyor. Bu sorunlar merkezi çatışma değil, etraflarını saran hikayeleri ve çatışmaları yükseltmeye yardımcı oluyor. Hiçbir çatışma izole değil ve Goodbye Volcano High, olayları birbiriyle bağlantılı tutmak konusunda iyi bir iş çıkarıyor. Bir diğer yandan oyunun görünümü de gerçekten zamansız. Basitçe söylemek gerekirse, karakter sanatı muhteşem. Her karakterin eylemleri size onların kim olduğunu gösteriyor ama karakter sanatı her şeyi hayata geçiriyor. Eylemlerin üzerine muhteşem bir ek kuruluyor.
Her ne kadar Goodbye Volcano High oyununu Fang’ın gözlerinden görsek de ister Rosa’nın çiçek işlemeli elbisesi, ister Fang’ın siyah tasması olsun, her karakter güçlü bir izlenim bırakıyor. Karakterler tasarımlarıyla tanımlanıyor. Arka plan resmi renkli ve canlı olmasına rağmen oyun boyunca oldukça durağan kalıyor. Bu, bazı sahnelere zarar veriyor ve bazılarının bir animasyondaki sahnelerden çok statik sanat görüntüleri gibi hissetmesine neden oluyor. Ancak sonuç olarak bazı sahneler büyüleyici hale geliyor ve karakterlere odaklanıldığı için oyun gerçekten karakter animasyonlarına canlılık veriyor. İyileştirmeye yer var ama şimdiki hali de hiç kötü değil yani.
Goodbye Volcano High, güzel bir şekilde canlandırılıyorve animasyonlu sahneleri gerçekten de görsel olarak büyüleyici. En sevdiğim sahneler, Fang’ın sahnede durup gitarını çaldığı Worm Drama performanslarıydı. Fang ve grup canlandırılırken, performansların arasına kalabalığın statik görüntüleri ya da o sırada hikayede olup bitenler serpiştiriliyor. Bu büyük bir etki yaratacak şekilde yapılıyor ve odak noktamın çoğu doğru notalara bastığımdan emin olmak olsa da görüntüler bana performansın bu karakterler için neden önemli olduğunu hatırlatıyor. Oyunun ritim oyunu kısmının ne kadar basit olduğunu da takdir ediyorum.
Daha yavaş bölümlerde arka planlara odaklanabildim ve ritim yükseldiğinde tempoya uyum sağlayabildim. Ritim oyunlarında başarısız olduğumdan değil; böyle bir durum yok, türü seviyorum ve yetenekliyim de ama Goodbye Volcano High oyununun temposu bu durumda tam olarak doğruydu. Oyun öncelikle anlatımlı bir macera oyunudur, ritim değil. Fang’ın bir müzisyen olması nedeniyle ritim özelliği mevcuttur. Yine de ritim bölümleri Guitar Hero gibi markalardan alınmış olabilir. Kendi sistemlerini oluşturma kararı çok işe yarıyor ve unutulmaz bir deneyim sağlıyor.
Ufak tefek problemlere rağmen anlamlı bir macera yaşayabilmek mümkün
Belki de şaşırtıcı olmayan bir şekilde, müzik oldukça iyi. We Are OFK ve Night in the Woods gibi oyunlar sayesinde bir süredir video oyunu sanatçılarını seviyorum ve Worm Drama grubunun performanslarının onları kesinlikle video oyun grubu kraliyetinin yanına yerleştirdiğini düşünüyorum. Geliştirici olan KO_OP ekibinin bestecisi olan Dabu tarafından bestelenen ve Lachlan Watson ile Brigitte Naggar’ın şarkı performanslarıyla tamamlanan oyun mzüiklerini tek başına dinlemek keyif veriyor. Favori parçalarım ise Don’t Call ve Pretty Heroes. Üstelik oyundaki performanslar ve şarkı seçimleri sadece hikayeye mükemmel uyum sağlamakla kalmıyor, aynı zamanda hikayenin ritmini de artırıyor ve yükseltiyor.
Hiçbir oyun mükemmel değildir ve Goodbye Volcano High yapıtını biraz zorlaştıran bazı teknik sorunları olduğuna inanıyorum. KO_OP, hataların giderilmesi ve performans optimizasyonu konusunda dikkatli olmasına rağmen, bazı sorunlar hala mevcut. Çoğu zaman bir diyalog seçiminden sonra bir duraklama var ve bu da gergin sahnelerin veya özellikle dahil olduğum sahnelerin biraz garip hissetmesine neden oluyor. Bu aynı zamanda sahnelerin sonunda da oluyordu. Konsolumun donup, donmadığını merak etmeye başladığım kadar uzun bir süre ama onunla uğraşacak kadar uzun değil.
Son olarak, karakter sanatının sahnenin ortasında tamamen kaybolduğu ve birkaç kare sonra geri döndüğü birkaç sahne vardı. Tek başına çok büyük sorunlar değil ama birleşince rahatsız edebiliyor. Diyalog ve seçimler, Goodbye Volcano High oyununun temel mekaniğidir. Bazı nedenlerden dolayı, çoğu macera oyunu size ya kelime kelime seçenekler ya da şaşırtıcı derecede akıcı yanıtlar sunar. Bu oyunda seçtiğiniz şey, doğrudan bir diyalog seçeneği değil, Fang’ın başka bir karaktere yanıt verme ortamı olduğunu açıkça ortaya koyuyor. Bu canlandırıcı bir şekilde iyi bir şekilde yapılıyor. Yaptığım seçime dayanarak karakterin söylediklerine hiç şaşırmadım. Dahası, oyuncuya seçimlerin daha çok titreşime dayalı olduğunu doğrudan söylemek, oyun sırasında çok havalı duruyor.
Goodbye Volcano High, yeni bir alana adım atıyormuş gibi değil, daha ziyade zaten var olan bir türü geliştiriyormuş gibi hissettiriyor. Çalınan her şarkı, tanışılan karakter ve işlenen hikaye ritmi ile oyunun beklentilerimi aşmayı başardığını hissettim. Güldüm ve ağladım ve bu da oyunu tavsiye etmemeyi zorlaştırıyor. Bu video oyunu, varoluşlarının muhtemelen sonunu yaşayan ve sonla yüzleşirken kendileri için neyin önemli olduğunu belirleyen sekiz lise öğrencisinin öyküsünü anlatıyor ve sizin de bu olayları görmemeniz için hiçbir sebep olamaz.
