İlk olarak 2013 senesinde piyasaya birinci bölümü ile sunulmuş olan Kentucky Route Zero, çok ama çok uzun bir yol geçirdi. Bu yolun son durağı ise bu oyunun TV Edition sürümünün PlayStation 5 ve Xbox Series X/S konsollarına gelmiş olması. Yıllar boyunca bu oyunun birçok bölümünü, birçok farklı platformda gördük ve şimdi bu deneyimin final halini, yeni nesil konsolumda yaşayacağım. Cardboard Computer tarafından geliştirilen ve piyasaya sürdüğü birbirinden benzersiz bağımsız oyunlarla tanınan Annapurna Interactive tarafından oyunculara sunulan bu yapıt, temelinde “point-and-click” şeklinde oynanan macera tipindeki bir interaktif kurgu.
Kentucky Route Zero: TV Edition, toplamda beş perdeden oluşuyor ve hikaye, Conway adlı bir kamyon şoförünü takip ediyor. Son teslimatını yapmaya çalışan bu şoförün Kentucky bölgesine gizemli Route Zero üzerinden gitmesi gerekiyor ve bu sırada tabii ki başına gelmeyen kalmıyor. Hikaye boyunca birbirinden benzersiz karakterlerle tanışıyoruz ve hikayeyi doruklarında yaşıyoruz. Geçmişe dönecek olursak, bazı oyuncular aslında dördüncü perdenin açık sonunun oyunu tamamlamak için iyi bir yer olduğunu düşünmüştü ama uzun bir süre sonra gösterime giren beşinci perde kimseyi hayal kırıklığına uğratmamıştı ve oyuna kusursuz bir son vermişti.
Tarz olarak çarpıcı bir şekilde farklı olan beşinci perde, oyunun birçok gizeminden herhangi birini çözme dürtüsüne direnirken, her şeye çözüm bulan muhteşem bir epilog olarak sunulmuştu. Eğer bu oyunu seneler içerisinde yavaş yavaş oynadıysanız, açıkçası sizi çok şanslı buluyorum. Ben bu oyunu daha önce oynamamıştım ve Kentucky Route Zero: TV Edition yapıtı PlayStation 5 için çıkınca kendisini baştan sona birkaç gün içinde oynadım ve bunun, oyunu oynamak için en iyi yol olduğundan pek emin değilim. Esasen güzelce resmedilmiş ve canlandırılmış bir metin macerası olan bu yapıt; yavaş, tuhaf, içsel, eliptik ve zaman zaman kasıtlı olarak sinir bozucu.
Kentucky Route Zero: TV Edition, film ya da video oyunları kadar tiyatro ve enstalasyon sanatından da ilham alıyor; hafıza, anlatı ve bölük pörçük, yarım yamalak hatırlanan bilgilerle dolu kendisi. Yaşatılan deneyim uzun değil ama tek seferde rahatça tüketilemeyecek kadar az olay örgüsüne ve çok fazla hikayeye sahip. Düzinelerce zarif garnitürden oluşan bir yemek gibi sizi tıka basa doldurma ama tatminsiz bırakma riski taşıyor. Her bir porsiyona kendi zamanını vermek, oyunu bıraktıktan uzun süre sonra aklınızda kalan lezzetlerin tadını çıkarmak için daha iyi. Tabii ki size perdeleri bitirmek için senelerce bekleyin demiyorum ama sadece fikrimi söylüyorum.
Kentucky Route Zero: TV Edition, tarif edilemez bir macera yaşatıyor
Kamyon şoförümüz olan Conway, dev bir at kafasıyla süslenmiş bir benzin istasyonunda yol sorar. Bodrum katında insanlarla (veya hayaletlerle) kendisiyle aynı zaman diliminde var olmamış gibi görünen insanlarla karşılaşır ve gizli, yeraltı, ekstra boyutlu bir otoyol olan Route Zero tarafına yönlendirilir; kendisinin hedefine ulaşmanın tek yolu budur. Route Zero’ya ulaşmak kolay olmayacaktır, ancak onu ve yol açtığı mekânları (ve insanları) yönlendirmek daha da zor olacaktır. Eski televizyonları tamir etmeyi seven ve beyaz gürültüde kaybolan kız kardeşinin hayallerini gören Shannon adında bir yol arkadaşı edinir. Kendisi, tanıştığımız ilk karakterlerden biri.
Route Zero’yu arayan Conway ve Shannon eski bir madeni keşfederler ve burada Shannon bacağından yaralanır. Mistik yolu bulurlar ama bu yol onları çıkmaz sokaklardan, tuhaf karakterlerden ve mantıksız kurumlardan oluşan bir arafa götürür. Sürekli yollarından saparlar. Evleri taşıyan devasa bir kuş, eski bir ana bilgisayarda çalışan ve kendi hikayesini anlatan oyun içinde oyun, bir yeraltı nehrinde seyreden bir römorkör ve daha fazlasını görürler… Daha sonra yetim bir çocuk onlara katılıyor, havalı bir müzikal çift ve diğer kayıp ruhlar sahneye girip, çıkıyor. Hiç kimse tam olarak orada değilmiş gibi görünüyor.
Kentucky Route Zero: TV Edition oyunundaki karakterler sürekli kendi gerçekliklerine çekiliyorlar. Teslimatın nihai hedefi aranmaktan çok, ona doğru sürüklenmek. Geliştirici ekibin büyülü gerçekçilikle kastettiği de bu: Fantastik şeylerin olabileceği ve rüya mantığının hüküm sürdüğü, tanınabilir derecede gerçek bir dünya. Oyun açıkça David Lynch’ten ilham alıyor ama diğer oyunların Twin Peaks yapıtından alıntı yaptığı gibi totemistik bir şekilde değil. Bu oyun; ilham kaynağının huzursuz edici özüne, en az anlam ifade etmesi gereken şeylerin en çok anlam ifade ettiği yere – gerçek dışı ve imkansız olanın korkunç, amansız bir gerçekliğe sahip olduğu yere yaklaşıyor.
Bu dünyada, bir grup içki fabrikası işçisi parlayan iskeletler olarak ortaya çıkıyor; herkesi huzursuz ediyor ama kimse bunun üzerinde durmuyor. Uzay ve zaman yasaları kolayca yok sayılıyor ve karakterler buna en fazla belli belirsiz bir şaşkınlıkla tepki veriyor. Geliştirici ekibin bu rüya ortamından çıkardığı görüntüler ve anlar akıldan çıkmayan bir güce sahip. Sorun şu ki bu büyülü gerçekçilikte yeterince gerçeklik yok. Gerçeküstü ve dehşet verici olan, aşırı, neredeyse uyuşturulmuş bir normallik manzarasından aniden ortaya çıkar. Oyunun orta bölümlerinde ise baş döndürücü kavramlar birbiri ardına sıralanıyor ve her birini gidebildiği yere kadar gidiyor.
Böylesine tatmin edici bir atmosferi ve oyun finalini daha önce hiç görmediniz
Zaman zaman bu durum neredeyse yabancılaştırıcı bir hal alıyor ki bu da Kentucky Route Zero: TV Edition oyununun, oyuncuya anlatıda böylesine zayıf bir yer vermesi durumunda bir risk. Tüm tuhaflığına rağmen bu, yaptığınız seçimlerin bir sonraki adımda ne olacağından çok karakterlerin iç yaşamlarıyla ilgili olduğu oldukça doğrusal bir hikaye anlatımı; anılarının nereye gittiği, ne kadar meraklı oldukları, onları rahatsız eden şarkı sözleri… Bu oyunda zamanınızın çoğunu okuyarak geçiriyorsunuz. Jake Elliott tarafından yazılan senaryo iyi, gerçeküstü güney gotiğinin zaman zaman aşırılıklarını dengeleyen şefkatli bir insanlığa sahip. Farklı bir zaman diliminden bir sesin araya girdiği bölümleri sevdim – gelecekten sıkılmış ofis çalışanlarının kasetleri incelediği sahne gibi.
Kentucky Route Zero: TV Edition, bir kelime oyunu ama oyunun hatırlanmasını sağlayan şey vektör görselleri. Bunlar olağanüstü güzellikte. Küçük, kırılgan, puslu figürler iskelet gibi mekanlarda yollarını buluyor. Işıklandırma loş ve düşündürücü; hayal gücünüze nefes alacak alan bırakmak için siluet ve negatif alan kullanıyor ve bazı şaşırtıcı derecede hoş efektler var. Kamera yavaşça dönüp, şaşırtıcı sağlamlığını ve derinliğini ortaya çıkarana kadar genellikle düz, kağıttan kesilmiş bir diorama gibi görünüyor sahneler. Oyunun birçok takıntısı var, ölüm ve hafıza, Tüm bölgenin elektrik şirketine rehin olmasıyla ilgili oldukça ağır bir alt olay örgüsü var ama her şeyden önce sanata hayranlık duyuyor. Oyun sanat eserleriyle dolu: Şarkılar, enstalasyonlar, şiirler ve çok daha fazlası.
Karakterlerin yarısı sanatçı ya da hayal kırıklığına uğramış sanatçılar gibi görünüyor. Yine de oyunun en ikna edici anlarından bazıları bu sanat-içinde-sanat kısmında yer alıyor. Özellikle de ücretsiz olan iki ara bölümden bahsediyorum. The Entertainment, oyunculardan birinin bakış açısından deneyimlenen ve bir sonraki bölümde ortaya çıkacak bir mekanı ve karakterleri tanıtan bir deneyim; Un Pueblo De Nada ise bizi sağanak yağış sırasında küçük bir topluluk TV yayınının perde arkasına götürerek son perdenin habercisi oluyor. Her ikisi de tek bir sabit kamera noktasını mükemmel bir etkiyle kullanarak güçlü bir mekan bütünlüğü yaratıyor ve sihrin ortasında çok ihtiyaç duyulan gerçeklik hissini veriyor. Bunların ücretsiz olmasını aklım almıyor.
Bu numara, oyunun beşinci perdesinde de tekrarlanıyor ve önceki dört perdenin parçalı, kolaj benzeri yaklaşımından resmen kopuyor. Her şey tek bir mekanda, aksiyonun üzerinde süzülen tek bir kamera ile oyuncunun odağını takip ederek oynanıyor. Karakterler, kamera üzerlerinde gezinirken farklı anlarda ve tutumlarda keşfediliyor ve ne söyleyeceklerini duymak için duruyoruz. Güneş sahneyi ısıtıyor ve Kentucky Route Zero: TV Edition oyununun dünyası ilk kez elle tutulur, bütün ve bir arada hissediliyor. Birkaç gün boyunca bu geliştirici ekibinin anlaşılması zor oyun rüyasında sürüklendikten sonra, final oldukça güzel bir andı. İşte bu deneyimi yedi yılda yavaş yavaş yaşamış olan oyuncuların bu anda nasıl hissettiklerini ancak hayal edebilirim…
