Mario markası altında sunulan rol yapma oyunlarını gerçekten seviyorum. Super Mario RPG ile en 2023 senesini kapatmaktan mutluluk duymuştum, Paper Mario: The Thousand-Year Door oyununun Nintendo Switch sürümünü de nihayet oynadım ve sırada da Mario & Luigi: Brothership vardı. Benim gibi insanların son zamanlarda iyi beslendiğini söylemek yetersiz kalır ama birçok hoş karşılanan tekrarın ardından yepyeni bir oyunun heyecan verici beklentisi abartılamaz. Bu iyi niyet, bir oyunun doğru kitleyle uzun bir yol kat etmesini sağlayabilir.
Mario & Luigi: Brothership oyununu sevmeyi çok istediğim için, oyunun açılış saatlerini temel mekanikler veya herhangi bir olay örgüsünden yoksun olarak geçirdim. Kötü adamlar ve daha incelikli savaş seçenekleri ortaya çıktıkça, özellikle de bunları uygulamak daha zorlu düşmanları alt etmek için gerekli hale geldikçe sabrım bir düzine saat daha devam etti. Bir düzine saat daha geçti ve sonra bir düzine daha… Hikaye dolgusu çamurunda ilerlerken eğlence anlayışım yavaş yavaş yerini hayal kırıklığına bıraktı.
Oyun sonu kısmındaki geriye dönük keşif beni kırdı ve Mario & Luigi: Brothership oyununa olan toleransımı o kadar çok kaybettim ki kendisini biraz bıraktım. Şişkinlik, bu oyun için gerçek bir sorun. Ekibin, sevgiyle hazırlanmış çeşitli adaları keşfettiğiniz sözde açık uçlu bir yapı denemesine saygı duymakla birlikte, söz konusu adalara düzenli olarak geri dönmeyi gerektirmek olay örgüsünü karmaşıklaştırdı ve bu bölgeleri başlangıçtaki cazibesinden mahrum bıraktı.
Kayıp olay örgüsü ifadesini de bir deyim olarak kullanmıyorum; neredeyse her bölüm etkisini kaybedecek kadar uzatılmış, basit yan hikayelere ve tek notalı karakterlere çok fazla zaman harcanmış. Oyun böylece albenisini kaybetmiş. Mario & Luigi: Brothership oyununda çıkarılabilecek iyi bir hikâye var ve doğru anlatı tasarımcısı, 20 saatlik tempolu bir ada gezintisi macerası için yağı kesebilirdi. İnsanların paylaştığı bağlar teması – elektrik prizine takılan insansılardan oluşan bir ırk tarafından vurgulanıyor – zorlukların üstesinden gelmek için birlikte çalışan ailevi kahramanlar hakkındaki bir seri için mükemmel bir anlam ifade ediyor.
Ayrıca burada Mario serisinden bekleyebileceğinizin ötesinde gerçek bir ihtişam var, oyunun ortasından sonuna kadar olan ara sahneler doğru bir şekilde ilerletilirse etkili olabilirdi. Mario & Luigi: Brothership, özel bir şey için tüm parçalara sahipti ancak bunları etkili bir şekilde kullanacak bilgi birikimine sahip değil. Oyunun gerçek utancı, bu ritimlerden kopukluk hissine neden olan şişkinliktir. Eğer adaları tamamen keşfediyor ve yan görevlerin peşine düşüyorsanız, oyunun tamamlanması kolaylıkla 50 saatten fazla sürebilir. Hikayeyi bir kenara bırakırsak, basit RYO formülü bu kadar uzun süre dayanmıyor.
Mario ve Luigi ikilisinin her seferinde aynı temel düğme kombinasyonlarını gerektiren iki normal saldırısı ve büyük hasar toplamak için küçük mini oyunlar oynamayı gerektiren toplam on sinematik Bros. hareketleri var. Bunlar kitlesel tekrarlarla yoruyor ve en ilginç iki tanesini oyunun sonuna yaklaşana kadar alamıyorsunuz. Kelimeyi tekrar kullanmak gerekirse, tüm bunlar ilk etkinin ötesinde fazla bir değeri olmayan sıkıcı meşguliyetler. Kabul etmek gerekir ki bu savaş mekanikleri etrafında inşa edilen her şey ilerlemeyi renklendiriyor. Hem görsel olarak hem de kardeşlerin karşı koyabileceği benzersiz saldırı modellerinde bir ton düşman çeşitliliği var.
Saldırıları saptırmak için hassas zamanlamayı öğrenmek sizi her zaman tetikte tutuyor, özellikle de bunu yapmamanın ölümcül olabileceği oyunun sonlarında. Ayrıca, aralarından seçim yapabileceğiniz çok çeşitli silah ve aksesuarlara sahipsiniz, bu da yaklaşımınızı beğeninize göre değiştirmenize izin veriyor. Aynı amaçla, birkaç seviye atlama eşiğinde bir avuç bonus arasından seçim yapabilirsiniz. Bunlar ikilinin istatistiklerini ve yeteneklerini değiştirir ama ikilinin farklı roller için önceden nasıl statülendiği göz önüne alındığında, gerçek seçim duygusunu baltalayan açık doğru seçenekler var.
Son olarak, oyunun kendine özgü fiş mekaniği var. Fişler, saldırılara elemental veya etki alanı özellikleri ekleyen, Bros hareketlerini güçlendiren, eşyaların kullanışlılığını artıran ve benzeri savaş değiştiriciler. Bunlar, oyunun sonlarında başarı için çok önemli. Yani, her savaş için aktif fişlerinizi mikro düzeyde yönetmeniz gerekir. Bu kendi başına sıkıcı olsa da doğal sinerjilerinin ortaya çıkışını izlemek tatmin edici olabilir. Yalnız, fiş yapmak için kullanılan para birimini toplamak istiyorsanız, ilk tamamlamadan sonra geri dönmek de dahil olmak üzere adaları tamamen keşfetmeniz gerekiyor.
Aslında savaşlarla ilgili dikkat edilmesi gereken bir sorun daha var, ancak bunun oyun mekaniğiyle hiçbir ilgisi yok: Mario & Luigi: Brothership oyununun performansı Nintendo Switch Lite üzerinde şok edici derecede kötü, kare hızı düşüşleri ve takılmalar girdileri atıyor. Performans sorunları savaşlarda en az sorun yaratanlar olsa da, kayda değer olacak kadar başlarını kaldırıyorlar. Bu yaraya tuz basmak gerekirse, her karşılaşmada savaş ekranına girmek ve çıkmak için yaklaşık dört ila beş saniye süren bir yükleme ekranı var…
Bunun ne kadar can sıkıcı olduğunu söylemeye gerek yok, bu da savaşlara katılmayı bir ceza gibi hissettiriyor. Geliştiriciler bunu neredeyse sıfıra indirmek için gerekli kesintileri yapmalıydı; böyle bir sorun daha iyi rol yapma oyunlarının ölüm çanı oldu geçmişte. Mario & Luigi: Brothership, 30 FPS olan bir oyun. Eğer oyun, bu kare hızını koruyabilseydi bu doğal bir sorun olmazdı, ancak koruyamıyor. Bu durum en çok kardeşleri adaların ve başlıca merkezin etrafında dolaştırırken ortaya çıkıyor, bu da kontrol etmesi kötü hissettiriyor ve hafif platform bölümlerini bozuyor.
En kötüsü, dikkatlice zamanlanmış, ritmik girişlerden hemen önce sık sık takılma nedeniyle neredeyse imkansız hissettiren bir voleybol mini oyunu da dahil olmak üzere bazı görevler tam bir angarya haline gelebilir. Bazı alanlarda – özellikle de Mario & Luigi: Brothership oyununun son saatlerinde- kare hızının uzun süreler boyunca tek haneli rakamlara düştüğü bile görülüyor. Nintendo Switch Lite eski bir donanım olsa da bu performans seviyesi hala kabul edilebilir değil ve açıkçası Nintendo şirketinin, oyunu bu durumda piyasaya sürmesi şaşırtıcı.
Beni bu performans sorunlarından uzaklaştıran tek şey, oyunun sanat tarzını başarılı bir şekilde üç boyutluya çeviren muhteşem görselleriydi. Mario’nun bu ultra karikatürize yorumunu satan etkileyici ezme ve germe animasyonu ile oyunun kutu resmini oynuyormuş gibi hissediyorsunuz. Düşük çözünürlük nedeniyle görüntü yumuşak. Ayrıca farklı bölgelerde bolca çeşitlilik var, bu da büyük ölçüde benzer seviye tasarımını nasıl izlediklerini gizlemeye yardımcı oluyor. İkilinin yeni yoldaşı Snoutlet, spoiler vermeyeceğim oyun sonu muadiliyle birlikte gerçekten çok sevimli.
Karakterler konusunda, Luigi Mantığı yeteneği sayesinde bu macerada özel ilgi gören Luigi hakkında konuşmamız gerekiyor. Bu o kadar farklı şekillerde ortaya çıkıyor ki tam olarak ne olarak sınıflandırılacağını belirlemek zor. Zaman zaman Luigi’nin bir ara sahnede bir sorunu nasıl çözeceğini bulduğu basit bir hikaye desteği; zaman zaman da Luigi, en basit bulmacaların çözümlerini heceliyor ve bu da büyük ölçüde ödüllendirici hissettirmiyor. Ayrıca, patron savaşları sırasında otonom olarak kasaları parçalaması ve koleksiyon parçalarını toplaması için onu yönlendirme fırsatları da var ve bir mini oyun aracılığıyla güçlü bir film çekmek için birkaç şansı var.
Tüm bunlar Luigi Mantığı terimi altında markalı. Oynanış sonuçları karışık olsa da sonuçta Luigi’nin alışılmadık bir liderlik rolü üstlendiğini görmek güzel. Ayrıca müzikleri de övmem gerekiyor. Müzik, bu serinin en önemli özelliği. Bu oyunda da her adanın kendi teması var ve beni etkilemeyen bir tema nadiren oluyor. En büyük uyarı, oyun sonunda geriye dönük keşif sırasında çalan uğursuz bir müzik. Adalara dönüş yolculuklarını biraz daha lezzetli hale getiren diğer tüm harika melodileri geçersiz kısıyor. Ekibin neden estetik bir seçim yapma ihtiyacı duyduğunu anlıyorsunuz ama bu eğlenceye elverişli olduğu anlamına gelmiyor.
Ayrıca, ses efektleri oldukça tatmin edici olsa da üst üste yığıldıklarından, aynı anda birden fazla düşmana hasar vermek veya öldürmek gibi anları son derece gürültülü ve yıpratıcı hale getirdiklerini de belirtmeden geçemeyeceğim. Tüm bu eleştiriler bir yana, serinin diğer oyunlarının müziklerinin hayranları Mario & Luigi: Brothership ile iyi yemek yiyecekler ama aradığınız tek şey buysa, kendi başına dinlemeniz daha iyi olur. Aslında, benim buradaki genel çıkarımım bu. Mario & Luigi: Brothership, eğer Mario RPG mekanikleri en sevdiğiniz şeyse ve şimdiye kadarki en büyük kitlesini istiyorsanız sizi koruyor.
Oyunla geçirdiğim zamanın çoğundan nefret etmemiş olsam da, Nintendo cephesinin daha fazlasını yaptığını görmek isteyen bir Mario RPG hayranı olarak bile oyunu incelemiyor olsaydım sonuna kadar izler miydim? Muhtemelen hayır. Belki de Mario & Luigi: Brothership oyunu hakkında yapılacak en iyi şey, Nintendo tarafının buradaki yanlış adımları fark etmesini ve seriyi tekrar terk etmek yerine bir kez daha denemeye kararlı olmasını ummaktır.
