MiSide oyununa şüphecilikle yaklaşmak, hatta türüne karşı tam bir hoşnutsuzluk duymak kolay aslında. Bu oyun, fonetik olarak cinayet kelimesinin son iki hecesini taklit eden bir başlığa sahip ve kendisini hepinizin aşina olduğu bir şey olarak sunuyor: Her şeyin göründüğü gibi olmadığı ilginç bir flört simülatörü türü oyun. Bu tür oyunların batıdaki öncüsü sayılabilecek bir oyunla hemen bir karşılaştırma yapılabilir: Doki Doki Literature Club!. İyi bilinen ve çoğu zaman kötülenen o oyun, türünün ilk örneği olmaktan çok uzak, ilhamının çoğunu birkaç farklı oyuna borçlu.
You and Me and Her, eylemlerinizi size karşı kullanan ve önceki rotalardaki kız arkadaşınız sizi başka bir karakterle aşk yaşarken görüp, sadakatsizliğiniz nedeniyle ihanete uğramış hissederken korkunç şiddet sunan görsel bir roman. Doki Doki Literature Club! ise bu öncülü, yani oyun dosyalarındaki bilinçli varlıkların kendi eylemlerini uygulamaya başlamasıyla şiddete dönüşen sevimli bir oyunu alıp varoluşçuluk ve kapana kısılmışlık hissi hakkında bir hikaye anlatmak için kullanıyor. O oyunun dört çıkılabilir kızından biri ve tanık olduğunuz tüm korkunç şeylerin arkasındaki fail olan Monika, bilgisayar dosyalarının sınırlarına hapsolmuş, daha fazlası olmak istiyor.
Sadece bu da değil, birini gerçekten sevmenin nasıl bir his olduğunu bilmek istiyor. Duygularının, etrafında var olan sınırlı dünyanın dışında, kanlı canlı bir insan tarafından onaylanmasını istiyor. Doki Doki Literature Club! oyununun kapanış saatinde, Monika sizi oyunun başında verdiğiniz isim yerine gerçek doğum isminizle çağırıyor ve bu bilgiyi bilgisayarınıza verdiğiniz isimden alıyor. Bilgisayarınızda oyunun klasörünü açmanız ve bu çılgınlığa bir son vermek için karakter dosyasını silmeniz gerektiğini fark ediyorsunuz. Siz yavaşça onun kod satırlarından ve ekrandaki silme çubuğundan solup ölmesini izlerken, o bunu durdurmanız için size yalvarıyor.
Monika sonsuza dek gitmiştir. Jenerik akarken, birinin onları duyup duyamayacağınızı sorduğunu duyarsınız; bu, tüm oyun boyunca ilk ve tek kez bir konuşma sesi duyduğunuz andır. Şimdiye kadar birçok kez duyduğunuz oyunun ana teması eşliğinde size son bir acı-tatlı serenat söylüyor ve “seni nasıl seveceğimi bilmiyorsam, seni olduğu gibi bırakacağım” diye bitirmeden önce kendisini sevdirme yeteneğinden yakınıyor. Oyun daha sonra kendini bozarak yeniden indirilmeden başlatılamaz hale gelir, böylece Monika oyun dosyalarında bir kez daha geri yüklenir.
You and Me and Her ve Doki Doki Literature Club! yapıtlarının üst anlatıyı ve “sevimli kızlar sevimli şeyler yapıyor ta ki işler artık o kadar da sevimli olmayana kadar” türünü nasıl kullandığını bildiğinize göre, potansiyel bir oyuncu olarak bu oyunların tipik olarak nasıl oynandığına dair bir anlayışa sahipsiniz. Şimdi, bu hiper-spesifik flört kodlu külliyatın en son ürünü olan 2024 yılının MiSide oyununu ele almak için resmi olarak donanımlıyız. Bu oyunun güzelliği, bu beklentilere zaten sahip olmanızı beklemesidir. Bunu neden oynadığınızı biliyor. Doki Doki Literature Club! oyununa derinlemesine aşina ve doğrudan paralellikler kurmanızı istiyor.
MiSide, her gün uyanan, bilgisayarında takılan ve odasından hiç çıkmayan münzevi bir inek olan oyuncu ile başlar. Sonunda, waifu simülatörü oyunu, indirmekten başka seçeneğiniz olmuyor. Bu oyunun yarı tekil ana karakteri olan Mita ile hızlı bir şekilde tanışıyoruz. Sizinle gerçekten tanışmak istediğini söylemeden önce Mita’ya bazı boş oyun tarzı görevlerde yardımcı oluyorsunuz. Duruyor ve bir fikri olduğunu söylüyor. Başarısını kutlamadan önce kamera yavaşça ona yakınlaşıyor. Siz, oyuncu, artık odanızda olmadığınızı fark etmek için telefonunuzu yere bırakıyorsunuz ama daha önce yukarıdan aşağıya görülen Mita’nın evine oldukça benzeyen bir dairedesiniz.
Çok geçmeden onunla kanlı canlı (ya da daha doğrusu 3. boyutta) tanışıyorsunuz ve sizi bir şekilde kendi dünyasına çektiğini öğreniyorsunuz. Artık oyun mantığının gerçek dünya mantığının yerini aldığı, oyuncu karakterin endişeyle hayal kırıklıklarını paylaştığı bir oyunda yaşıyorsunuz. Kısa bir süre birlikte yaşadıktan sonra, Mita ve evinde sürekli bir şeyler ters gitmeye başlıyor. Üzerinde başka erkeklerin isimleri olan bir kartuş koleksiyonu buluyorsunuz. Mita hissettiğin bir tür sanal hastalık için sana haplar veriyor ve sen onları içerken hemen gözlerini kapatmaya başlıyor. Gardırobundan gelen gürültü gittikçe artıyor ve görmezden gelmek zorlaşıyor. Bu konuda onunla yüzleşiyorsun ve o da seni eğlendiremediğinden yakınıyor. “Yine mi…” diyor.
Bodrumuna girdiğinizde Mita’yı bir kafeste kilitli buluyorsunuz ama o farklı… Sadece farklı bir saç stili yok, aynı zamanda sizinle farklı konuşuyor ve kaçmanıza yardım etmeyi teklif ediyor. Bu, MiSide oyununun elini göstermeye başladığı andır. Diğer Mita elinde mutfak bıçağıyla içeri giriyor, kafese kapatılmış Mita’yı azarladığı bir sekansta, sizi görmesini ve hemen bıçaklamasını önlemek için odanın etrafında gizlice dolaşmanız gerekiyor. Sonsuza dek sürecekmiş gibi görünen ve birbiri üzerine eğilen garip liminal alanlarda zihin bükücü bir geçiş boyunca daha fazla şey öğreniyorsunuz.
Mita’nın dediği gibi artık oyunun içindesiniz. Ancak, sadece tek bir örneğinin içinde değilsiniz. MiSide oyununun versiyon kontrol dilini kullanarak, sadece sizi takip eden ve diğer Mitalar tarafından Çılgın Mita olarak adlandırılan yandere kodlu güç hakkındaki gerçeği bulmak için geçmeniz gereken oyunun farklı versiyonları olduğunu değil, aynı zamanda oyunun her versiyonunda uygulamanın neredeyse sayısız örneği olduğunu ve her birinin kendine özgü kişilik özelliklerine sahip kendi Mita’ları olduğunu açıklıyor.
MiSide oyununun benzerlerinden ayrıldığı nokta ise şu ana fikir: bir grup başka Mita’lar ile tanışıyorsunuz ve hepsi de çok sevecen. Oyun, yoğun korku sahnelerine akıllıca ara vererek çok ihtiyaç duyulan neşeyi sunuyor. Size çeşitli derecelerde yardımcı olan veya engel olan bir avuç farklı Mita ile tanışıyorsunuz. Çılgın Mita’nın bodrumundan kaçırdığınız Mita, farklı versiyonlardaki seyahatlerinizde size eşlik ettiği için Nazik Mita olarak adlandırılıyor. Sizi hemen Havalı Mita, nam-ı diğer Cappie ile tanıştırıyor, kendisi bir şapka takarak diğerlerinden ayrılıyor.
Nazik Mita bir plan yaparken bir süre onunla takılmanızı istiyor ve Cappie ile takılmak bir eğlence. Kendisi komik, enerjik, sizi Dance Dance Revolution tarzı bir mini oyuna davet ediyor ve burada olduğunuz için çok mutlu. Komedi ve korku, Lethal Company oyununun formülünü kusursuz bir şekilde uygulamasının da gösterdiği gibi güçlü bir karışımdır: Arkadaşlarınızla takılın ve gözlerinizin görebildiğinin ötesindeki karanlıkta var olmaması gereken sesler duyana kadar zaman geçirin. Öğrenirsiniz, adapte olursunuz, yine de bazen arkadaşlarınızla dalga geçebileceğiniz anlara geri dönmeden önce ölürsünüz. MiSide da benzer bir denge kurarak korku bölümlerini çok çok iyi işleyen komedi bölümleriyle tamamlıyor. Komedide uygulama zordur ve kötü yapmak kolaydır.
Aynı şey korku için de geçerlidir. Yine de MiSide oyununun komedisi, birkaç çeviri hatası olsa bile kusursuz bir şekilde yazılmış. Yazım da sadece komedi sunumunda değil, aynı zamanda bu tür oyunlardan beklediğiniz yansıtıcı meta-yorumlarında da mükemmel. Tanıştığınız Mita’ların her biri, bazıları ilk tanıştığınızda varlığınıza karşı çok daha düşmanca davransa bile, onlarla geçirdiğiniz kısa süre içinde size karşı sevgi dolu bir bağlılık geliştiriyor gibi görünüyor. Ayırt edici kişilik özelliklerine sahip olabilirler, ancak temelde, oyuncularını memnun etmek isteyen yetişkinlere yönelik bir video oyunu için karakterler olarak tasarlanmışlardır.
You and Me and Her ve Doki Doki Literature Club! gibi oyunlar çok ciddidir. İçinde bulundukları dünyanın tadını çıkarmanıza izin vermiyorlar ve bunun yerine büyük duygular hissetmenizi istiyorlar. MiSide oyununun komediye dalması onu keskin bir şekilde ayırıyor, ancak aynı zamanda çağdaşlarından yönler alıyor ve onları ilginç anlatım yollarıyla büküyor. Doki Doki Literature Club! yapıtının ikinci oynanışı dehşeti vurgulamak için hataları oyun dili olarak kullanır.
Eğer bir bug ile karşılaşıyorsanız, bunun nedeni sizin bu durumdan rahatsız olmanızı istemeleridir. MiSide içerisinde hatalar, oyun tasarımının bir gerçeğidir, bu nedenle sürüm kontrolüne ihtiyaç vardır. Bir hata, teknik deneyime sahip bir kodlayıcı olan oyuncunun hikayeyi ilerletmek için oynarken ezebileceği bir şey olarak dünyada var olacaktır. Doki Doki Literature Club!, varoluşçuluğu keşfetmek için oyun hakkında oyun çerçevesini kullanıyor ama oyun şunu soruyor: Eğer hayatlarımız temelde bu kadar bozuk ve monotonsa, bir video oyununda yaşamayı tercih etmez miydiniz?
Bu oyunun rahatlama anları, onu bu kadar özel kılan tekmeyi veren anlatı özel sosu. Bununla birlikte, oyun sadece ara sıra mizah unsurları içeren bir Doki Doki Literature Club! benzeri olsaydı, muhtemelen bu kadar parlak bir öneride bulunmazdım. Formülün diğer kısmı ise dünyayı keşfetmenin ve size göstermek istediği manzaraları görmenin büyülü hissettirmesi. MiSide yapıtının oyun-arkasındaki-oyunun arka odalarındaki gezintisi, The Stanley Parable ve PT gibi oyunlardan ilham alıyor. Dünyayı genellikle öklidyen olmayan şekillerde bükmek için bir ton hile kullanıyor.
Açıkçası bu bir Antichamber değil; açık bir alanda onun karmaşık mantığını çözmeye çalışmıyorsunuz. Oldukça doğrusal, ancak bir yerden diğerine yürümekten inanılmaz derecede unutulmaz set parçaları yapmak için akıllara durgunluk veren görseller kullanıyor. Çoğu zaman, bu bölümler sırasında da aktif olarak takip edilmiyor veya ürkütücü korkular tarafından korkutulmuyorsunuz. Bu da size, sahneleri size sundukları şekliyle almanız için çok fazla alan bırakıyor. Ek olarak, dünya yaptığınız şeyi bölmek için tonlarca farklı mini oyunla dolu.
MiSide içinde oynayabileceğiniz farklı oyunların genişliği, keşfin bu kadar benzersiz hissettiren bir başka yönüdür. Bir sonraki adımda ne göreceğinizi gerçekten asla bilemezsiniz. Bir sahnede Cappie ile DDR oynarken bir sonraki sahnede bir DOOM klonu oynayabilirsiniz. Bir kısmı geliştiriciler için bir portföy parçası gibi hissettiriyor, açıkça tonlarca farklı türde oyun yapmayı denemek istiyorlar, ancak bu saf kapsam MiSide oyununun olasılık alanını sınırsız hissettiriyor.
Bunun da ötesinde, kilidini açabileceğiniz koleksiyon parçaları ve farklı kıyafetler de var, bu da sizi farklı alanları dikkatli bir gözle incelemeye teşvik ediyor ama aynı zamanda çok da ciddiye almamanızı sağlıyor. Sonuçta bu sadece bir oyun. En kötü ne olabilir ki? MiSide, oyundan keyif almanızı o kadar çok isteyen bir oyun ki, tipik Doki Doki Literature Club! benzeri formülün boğucu sınırlarını aşarak çok daha özel ve unutulmaz bir şey haline geliyor.
Korku oyunlarını oynadıktan sonra sık sık oturup düşünürüm, beynim en rahatsız edici anların portrelerini çizerken çoğu zaman uykularım kaçar. Doki Doki Literature Club! yapıtının kızlardan birinin cesedine baktığınız ve fiziksel olarak başka bir şey yapamadığınız, sizi atlama düğmesine basmanız için kandıran, birkaç gün boyunca cesedin çürümesini gösteren bir dizi boyunca ileri saran sahnesi beynime kazınmış bir görüntüdür.
Mouthwashing ise vahşet ve şiddet kakofonisine yol açan tüm yaklaşan dehşet duygusu muhtemelen tek başına uyku programımı dengeledi ama MiSide gibi kendi içinde çok korkunç sekansları olan bir oyundan bazı anları hatırladığımda, aklıma gelenler Cappie ile dans ettiğim, inanılmaz tsundere Mila’nın size özel kılıç tekniğini gösterdiği ya da oyunun perspektifini hiç tahmin etmediğim şekilde değiştirdiği anlar oluyor. MiSide korkutucu ve kanlı olabilir ve zaman zaman sizi ciddi şekilde tedirgin edebilir ama en önemlisi, ne kadar iyi vakit geçirdiğinizi hatırlamanızı istiyor.
