Total War: Pharaoh, aslında eğlenceli bir deneyim ama aynı zamanda kimlikten yoksun bir oyun… Kendisi, seriyi genişletme potansiyelinden yararlanamıyor. Uzun süredir strateji türü oyunları seven ama bu seriye biraz uzak birisi olarak, bu oyunu zayıf bir giriş olarak gördüm. Peki yanlış olan neydi? Bu inceleme yazımda, Creative Assembly ekibinin Total War serisine yaptığı en yeni oyunun ikilemini ve başarılarına rağmen neden muhtemelen başarısız olduğuna göz atacağım.
Eksikliklerine rağmen, Total War: Pharaoh oyununu yönlendiren bir tutku ve uzmanlık olduğu açık. Bronz çağının çöküşü, insanlık tarihinin en büyüleyici zaman dilimlerinden biri. Atmosferik olarak oyun bunu iyi yansıtıyor. Dünyanın bildiğimizden çok daha küçük ama keşfedilenin ötesinde çok daha büyük olduğuna dair eşzamanlı bir his var. Özellikle oyun en iyi grafik ayarlarına ayarlandığında, mükemmel bir görsel doğruluk seviyesi bu temayı ileriye taşıyor. Doğu Akdeniz’in iklimleri ve jeolojisi çok çeşitli olmasa da oyunun renkleri, mimariyi ve araziyi iyi kullanması, yaşam ve savaşa dair sağlam bir temel oluşturuyor.
Anlattığım tüm bu şeyler, Total War: Pharaoh oyununun hikaye modunun yumuşat anlatısının – aslında bir dizi farklı büyük dünya olayı – oyuncuyu oyuna çekmek için daha uyumlu bir şekilde çalışmasını sağlıyor. Atmosferin ötesinde, eşit derecede övgüyü hak eden bir oynanış da var. Savaşlar bu serinin temelini oluşturuyor ve oyunda karmaşık ve çok yönlü hissettiriyor – hava durumu, arazi, moral, konumlandırma, deneyim, birim tipi, formasyon ve yükseklik oyuna derinlik katıyor. Ayrıntılı bir düzeyde, faktörlerin etkileri veya kombinasyonları zorluk sağlıyor. Denge sorunları nedeniyle bazen tutarlılık eksik olsa da en iyi zamanlarda, bu savaşlar büyüleyici ve savaşları kazanmaya çalışmak genel olarak adil bir meydan okuma gibi hissettiriyor.
Savaşların ötesinde, senaryo çok geniş oynanış özelliklerine sahip ve görünüşe göre yapacak çok şey varmış izlenimi veriyor ama burada Total War: Pharaoh ile ilgili sorunlar su yüzüne çıkmaya başlıyor. Oyunda inanılmaz bir genişlik var ama çok az derinlik var. Kraliyet kararnameleri, teknoloji ağacınız olarak işlev görüyor ama sistem gülünç bir şekilde, tamamlandığında farklı küçük bonuslar sağlayan farklı düğme tıklamalarının pratik olarak rastgele bir karmaşasına göre düzenlenmiş hali. Kilidi açılacak hiçbir birim, bina, özellik veya gerçek keşif yok ve hiçbir yön duygusu yok. Tarihimizde böylesine önemli bir dönem için teknoloji ağacında gerçek bir ilerleme hissi kaçırılmış büyük bir fırsat. Oyun, ilk olarak bu noktası ile hayal kırıklığı yaratıyor.
Total War: Pharaoh, yüzeysel sistemlere sahip
Diğer oyunlar için konuşamam ama Total War: Pharaoh yapıtının diplomasiye yaklaşımı da en az teknoloji ağacı kadar utanç verici. Basit seçenekler ve beceriksiz bir yapay zeka ile yüceltilmiş bir ticaret ekranından ibaret her şey. Örneğin, oyun izinsiz giriş konusunda sizi uyarıyor. Diğer insanların topraklarından geçebilirsiniz ama bunu izinsiz yapmak onlarla ilişkilerinize zarar verecektir. Yine de yapay zeka, sürekli olarak sınırlarınıza izinsiz giriyor ve bir şeyler yapmak yerine tek çareniz onları görmezden gelmek veya savaş ilan etmek oluyor.
Siyaset için Total War: Pharaoh bir kraliyet mahkemesi sistemi kullanıyor. Yine, vaatlerin meyveleri burada açıkça görülüyor. Tırmanabileceğiniz hiyerarşik bir yapı var ve daha yüksek kademeler taç iddialarınız için daha fazla meşruiyet sağlıyor. Saraydaki diğer kişilerin gözüne girmek için entrikalar çevirebilir ve çeşitli şekillerde onlara karşı komplolar kurabilirsiniz. Ancak bu komploların hepsi bir avuç aşırı basitleştirilmiş mekanikten ibaret ve siyasi manevralardan elde ettiğiniz kazançlar, saray dışında artan gücünüzle ölçeklenemiyor. Ayrıca saray ile dış dünya arasında uyumsuzluklar var.
Diğer liderlerle kanlı bir savaşın içinde olabilirsiniz ama yine de sarayda onlarla eski dostmuşsunuz gibi etkileşime girebilirsiniz. Bu, oyunun bütün atmosferini yerle bir ediyor. Tüm bunlar oldukça sıkıcı bir sisteme dönüşüyor ve Total War: Pharaoh, çok oyunculu oyunlarında da muhtemelen görmezden gelinmeye değer. Şehir kurma ve eyalet sistemi Total War serisine iyi hizmet etse de burada daha iyisi yapılabilirdi ve geliştiriciler bunu yapmamaya karar verdi. Çoğu şehirde yer oldukça hızlı tükeniyor ve tükendiği anda da oyunun geneline olan ilgileri sıfıra düşüyor. Atıl işgücünün eyaletlerinizin mutluluğunu düşürmesi de buna yardımcı olmuyor – bir eyalet tamamen geliştikten sonra çözemeyeceğiniz bir şey bu.
Oyunun en umut verici sistemi olan medeniyet sütunları bile potansiyelini gerçekleştiremiyor. Oyununuz ilerledikçe, antik dünyanın en önemli şehirleri olan kült merkezlerinin durumuna bağlı olarak dünyanın durumu refahtan krize ve çöküşe doğru gitmeye başlıyor. Bu da oyun sonu tehdidinin istila gücü ve felaketlerin sıklığı gibi şeyleri etkiliyor. Oyun, tarikat merkezleri ile ilgili özel olarak neyin medeniyet sütunları ölçüsünün durumunu gerçekten etkilediğini hiçbir zaman açıklığa kavuşturamıyor. Bu özellik üzerinde oyuncu eylemliliği olasılığını ortaya koyuyor ama hiçbir zaman tam olarak yerine getirmiyor.
Bundan çok daha iyi alternatifler var
Deniz halkları bir başka tarihsel sinyal ve ilk başta eğlenceli bir tehdit olsa da sonuçta tek boyutlular. Akıllarında farklı hedeflerle saldıran düşman ordu dalgaları tarafından periyodik olarak saldırıya uğrayacaksınız ama hepsi bu. Olaylar, diplomasi veya nüanslar yok. Bunun da ötesinde, gelişleri ve güçlenmeleri seferin çok başlarında gerçekleşiyor. Bu durum onları erkenden inandırıcı bir tehdit olarak ortaya koysa da tipik bir harekâtın aceleye getirilmiş temposunu besliyor.
Hırsının eksiklikleri bile Total War: Pharaoh yapıtının sorunlarının sonu değil. Bu oyunda Denuvo kullanılıyor ve bu da kendini gösteriyor. Çökmeler, düşük kare hızları ve donmalar çok yaygın değil ama yine de sinir bozucu olacak kadar mevcutlar. Oyunun müzikleri de hayal kırıklığı yaratıyor; hikaye modunun sıra tabanlı anlarında kullanılan etkileyici olmayan müzikler bu oyunun en kötü haliyle bile ne kadar ilgisiz olabileceğini gözler önüne seriyor. Sanat yönetimi ise her zaman tutarlı görünmüyor. Savaş alanı mimarisi muhteşem ve üç ana kültür farklı olsa da her büyük ve küçük yerleşim aynı görünüyor ve dünyayı fethederken ilerleme hissine zarar veriyor.
Total War: Pharaoh, kaçırılan fırsatların ağırlığıyla gölgelenen eğlenceli bir deneyim anlamına geliyor. İlgi çekici siyaset ve özenli diplomasi istiyorsanız Crusader Kings III oynamanız yeterli. Sıra tabanlı deneyiminizde geniş bir şehir inşası istiyorsanız da cevabınız Sid Meier’s Civilization VI. Saf, güçlü savaşlar istiyorsanız Age of Empires tam size göre bir seri.
Bu oyunda biraz eğlence sağlamak için yeterince şey var ama sonuçta, öncüllerinin üzerine bir şey inşa edemeyerek, herhangi bir fikrini anlamlı bir ölçüde takip edemeyerek ve kendi kimliğini belirleyemeyerek seriyi bir bütün olarak hayal kırıklığına uğratıyor. Nihai ironi olarak, bu oyun zamanın kumlarına gömülmeden önce başarısının bronz çağı çöküşünü yansıttığını görecektir. Total War: Pharaoh, eğlenceli bir oyun ama hırstan yoksun. Yetersiz oynanışı, hikayesi, müzikleri ve performansıyla potansiyelini boşa harcıyor ve Total War serisine kayda değer bir şey katamıyor ya da kimliğine dair bir izlenim bırakamıyor.
